fanfaron
11FANFARON — adj. m. Qui fait le brave, qui se vante de l être, et qui ne l est pas. Il n est pas brave, il n est que fanfaron. C est l homme du monde le plus fanfaron. Il est timide et fanfaron. Il signifie aussi, Qui vante trop, qui exagère sa bravoure,… …
12FANFARON — n. m. Celui qui se vante avec excès d’être brave alors même qu’il ne l’est pas. On le croyait brave : ce n’est qu’un fanfaron. Il a aussi un féminin, FANFARONNE, quand il a, par extension, le sens de Celle qui se vante trop en quelque chose que… …
13fanfaron — nm., vaniteux, vantard : krâno, a, e an. (Albanais.001), pèteû // gomeû, za, e (001) ; fanfaron nm. (Chambéry), farè <mèche> (Arvillard). E. : César, Faiseur, Fier, Vaniteux, Vantard. A1) fanfaron bruyant : banbwé nm. (001). A2) fanfaron… …
14Fanfaron — Fan|fa|ron [fãfa rõ:], der; s, s [frz. fanfaron < span. fanfarrón, lautm.; vgl. arab. farfār = schwatzhaft; Schwätzer] (veraltet): ↑Angeber (2) …
15Fanfaron — Fan|fa|ron [fãfa rõ:] der; s, s <aus gleichbed. fr. fanfaron, dies über span. fanfarrón zu arab. farfār »schwatzhaft, flüchtig, übereilt«> (veraltet) Großsprecher, Prahler …
16fanfaron — /fan feuh ron /, n. 1. a braggart. 2. a fanfare. [1615 25; < F < Sp fanfarrón braggart, said to be of expressive orig.] * * * …
17fanfarón — s. m., adj. m., pl. fanfaróni; f. sg. fanfaroánã, g. d. art. fanfaroánei, pl. fanfaroáne …
18fanfaron — m IV, DB. a, Ms. fanfaronnie; lm M. ci fanfaronni, te y, DB. ów przestarz. «człowiek zarozumiały; pyszałek, samochwał» ‹hiszp.› …
19fanfaròn — fanfarone, spaccone, chi si vanta in modo esagerato, millantatore …
20fanfaron — (FAN fah ron) [French, from Spanish] A braggart; a blusterer. Also, a fanfare …